Uit eten? Avondje naar het theater? Misschien een vakantie naar de Seychellen? Of toch een bloemetje? De opties om de liefde en inzet van (schoon)ouders af te kopen zijn eindeloos, wat het één van de grootste intellectuele uitdagingen maakt aan het einde van ieder jaar.

Zo ook dit jaar. Op de route naar het pittoreske Gourmet komen we stomtoevallig langs het tuincentrum. De in kerstsferen gestoken centenslurper is uiteraard open op tweede kerstdag, want iedereen moet op het laatste moment een cadeautje kopen. Ouder of schoonouder, het maakt niet uit. Beide hebben zich het afgelopen jaar tomeloos ingezet om jouw leven op de rails te houden, gaten in de agenda dicht te lopen en stakende juffen en meesters van de kinderen te ontdoen. En dus is een beloning op zijn plek. Lees verder

Op het moment dat je vrouw je eerste dochter produceert weet je het: roze, dansen en paarden. Je kunt je er tegen verzetten, maar dat heeft weinig zin.

In ons geval begon het overzichtelijk: vooral roze. Toen de eerste stapjes gezet waren kwam er dans bij. Ballet natuurlijk, want dat is de basis voor alles zegt Igone. Toen ze alle vijf de positie onder controle hadden, kwam Penny langs. En de bibliotheek. Stapels boeken over paarden, maneges, ponykampen en paardendetective-mysteries verzamelden zich rondom de bedden en werden met stokjes onder de oogleden weggewerkt. Het onvermijdelijke gevolg kwam. En hard. Lees verder

De zaterdagochtend staat voor een belangrijk deel in het teken van zwemles. En nu we aan onze derde editie zijn begonnen, is het een geoliede machine geworden. Er blijft dus tijd en energie over om het geheel eens vanaf een afstandje te bekijken.

Doorgaans rijden we, mijn dochter en ik (mits ik aan de beurt ben natuurlijk, mijn dochter mag zelf kiezen), een kwartiertje voor de start het terrein van de zwemschool op. Vandaag is zo’n dag en mijn dochter is weer lekker scherp. Ze vraagt wat die mensen daar aan het doen zijn. Ze bedoelt de mensen op het voetbalveld naast het zwembad, dat toebehoort aan een van de plaatselijke laagvliegers.
‘Nou,’ weet ik mijn dochter te antwoorden, ‘die kinderen daar rennen heen en weer om het warm te krijgen.’ Mijn dochter knikt begrijpend.
‘En die grote mensen vloeken vooral heen en weer. Die krijgen het ook warm, maar vooral omdat ze de hobby van hun kinderen verpesten.’ Ze kijkt me vragend aan.
Ik besluit het niet uit te leggen, want het zou haar vertrouwen in de mensheid flink schaden. Ondertussen parkeer ik naast een Porsche Cayenne, hoewel er ook ruimte onder was. Het is lekker en droog weer, het is niet nodig vandaag. Lees verder

Het is januari. Terwijl de zon zich na een halve werkdag op de bank heeft neergestort met een burn out, buiten een zuidwester regendruppels mijn kraag in slingert en ieder normaal mens aan tafel zit voor het avondeten, begeven wij ons krakend en steunend (de auto heeft zijn beste tijd gehad) richting een van de middelbare instituten van onze stad.

Zoals iedereen met een beginnende tiener blijkt. Waar normaal de fietsen over elkaar heen kletteren, staan nu twee volwassenen met een taakstraf een lichtgevende wortel heen en weer te wapperen. Volgens mijn vrouw zouden we naar ze moeten luisteren. Na een heldhaftig maar kansloos protest leg ik mij neer bij de situatie en rij in de richting waar de wortel heen wijst.

Op de parkeerplaats staan voornamelijk auto’s ter waarde van drie keer ons jaarsalaris, een teken dat onze zoon in ieder geval in de goeie familie gaat trouwen. Natuurlijk is er plek voor ons koekblik, die we onder een Porsche Cayenne S-Turbo parkeren. Lees verder