Op het moment dat je vrouw je eerste dochter produceert weet je het: roze, dansen en paarden. Je kunt je er tegen verzetten, maar dat heeft weinig zin.

In ons geval begon het overzichtelijk: vooral roze. Toen de eerste stapjes gezet waren kwam er dans bij. Ballet natuurlijk, want dat is de basis voor alles zegt Igone. Toen ze alle vijf de positie onder controle hadden, kwam Penny langs. En de bibliotheek. Stapels boeken over paarden, maneges, ponykampen en paardendetective-mysteries verzamelden zich rondom de bedden en werden met stokjes onder de oogleden weggewerkt. Het onvermijdelijke gevolg kwam. En hard.

Waar paardensport vroeger een elitesport heette te zijn, is dat tegenwoordig anders. Iedere meid(en jongen trouwens ook) kan haar weg naar de manege vinden. Wat niet veranderd is, zijn de prijzen. In het kielzog van de stuiterende dochter volgt de haast versleten pinpas, angstvallig vastgehouden door de welwillende ouders met John Williams al onder de snelkeuzeknop.

Tot zover nog niks speciaals,want we geven natuurlijk allemaal ons geld graag uit aan het welzijn van de kinderen. Maar alleen je salaris over het hek gooien is niet voldoende. Het equivalent van de ballet- en voetbalschoenen helpen aantrekken is hier van kracht: het paard prepareren.

Echt paard is het natuurlijk niet, dit edele dier komt in veel gedaanten. De kleinste variant gaat schuil onder de naam shettie, wat waarschijnlijk oud-schots is voor schudden. Maatje M is een pony, dat waar de iets grotere kinderen hemel en aarde voor bewegen om op te mogen rijden.De grootste uitvoering is het paard (de echte dus), en daar zijn exemplaren op onze manege van te vinden waar Arendsoog rillingen vanop zijn rug krijgt.

Het optuigen van deze dieren is een nog grotere uitdaging dan begin december de lampjes van de kerstboom uit elkaar halen. Op de een of andere manier hebben die dieren nooit zin om iemand op hun rug te nemen, dus gaan ze in stilzwijgend protest. Fysieke uitingen zijn wel geoorloofd, getuige de heftige hoofdklappen die ze trachten uit te delen. Daar komt bij dat de spaghetti-halsters doorgaans precies verkeerd om zitten waardoor wij als hulpeloze ouder in een duurzaam conflict zijn gekomen met de beste edelen.

Gelukkig is dat voor onze dochters anders. De oudste heeft het geduld van de betere entrepreneur, dus die heeft binnen twee minuten de moeilijkheidsgraad van de les flink opgewerkt. De jongste hanteert meer het dictator-principe: de arme shettie wordt de rest van de les door de bak gedirigeerd als ware het een werkkamp.

Gelukkig is er voor ons ouders een ontsnappingsmodule ingebouwd. Om even afstand te nemen tot het geheel hebben ze bij onze manege een kantine gebouwd. Een jaar of tachtig geleden. Maar wel in de sfeer die je zou verwachten. Het is er gemiddeld een graad of twintig warmer dan in de hal en bij de bar verkopen ze zelf samengestelde zakjes snoep. Dat laatste is echt een winner, dat mag bijna nergens meer van de gezondheidsinspectie, maar bij de manege gaat het om het welzijn van de viervoeters, niet de tweevoeters.

Terwijl beide dochters door de bak hobbelen, is er tijd om na te denken over de letters die je in de bak ziet. Ik denk dat ze iemand van het paardrijden voor mensen meteen beperking hebben gevraagd het alfabet uit te hangen in de bak,want er klopt niks van. Ik heb er nog geen logica in kunnen ontdekken, maar de zelfverzekerdheid die de juffen uitstralen bij het gebruik van de letterbrei doet mij vermoeden dat er ergens een diepere betekenis achter moet zitten. Zoek dit dus uit voordat u met uw dochter naar de manege gaat, dat scheelt weer wat dolende neuronen.

In de kantine overkomt mij ondertussen steevast hetzelfde probleem dat ik op alle andere sportuitjes met de kinderen ook heb. De stoelen en tafels zijn uitgelijnd op setjes van vier desperate ouders, dus een plekje alleen is moeilijk te verkrijgen en dus wordt je al snel gedwongen met andere ouders te praten. Niemand durft toe te geven dat ze geen zak snappen van die halsters en zadels, dus de oppervlakkigheid spat er meestal vanaf. De enige oplossing is of aan de grote tafel zitten, of aan de bar. De eerste verzamelt meer eenzame, excentrieke ouders. Aan de bar krijg je of thee met een mars (ik wel altijd in ieder geval,geen idee waarom maar ik neem het meestal netjes aan zonder te protesteren), of de map met stickers voor je paardoptuig-diploma. En die katalyseert dan weer de PTSS-klachten voor de rest van het weekend.

Als thee en mars verdwenen zijn, moet je als ouder toch echt weer naar beneden. De strijd met shettie/pony/paard wacht. We zitten nu wel een level hoger, want het dier is moe en heeft honger. Heeft u wel eens geprobeerd vrolijk te blijven als u een uur lang boodschappentassen in rondjes door de tuin heeft gesjouwd terwijl er iemand continu met een zweep op uw kont zit te meppen omdat je te langzaam gaat en je ook nog over de kluiftakken van de hond moet springen? Precies. Ondertussen bijt u uw frustratiestuk op een stuk staal dat tussen uw kaken geschoven is om te voorkomen dat u op welke manier dan ook uw gelijk haalt.

In die modus gaat shettie/pony/paard dus naar zijn keuken. Daar mag het niet eten, want eerst moet die zooi allemaal weer van zijn lijf. U kunt zich voorstellen hoe dat gaat als uw dochter nog steeds in de categorie valt die niet heel veel geduld hebben…

Voor de rest is er niet zoveel mis met de manege. Het stikt er niet van het oud geld, nouveau riche of internetbubbel-profiteurs. Jan Modaal neemt gewoon een paard in bruikleen en gaat lekker naar de Decathlon voor het image van dochterlief, die zich daar zeer verheugd over het feit dat ze zoveel kledingstukken mag uitzoeken. Zo voelt het in ieder geval authentiek.